EEN HEERLIJKE TIJD IN SAPA EN EEN HEFTIG BUSONGELUK
maandag 9 oktober 2017
Hoi allemaal, wij zijn op het moment in Vietnam. Met Hanoi als thuisbasis maken we uitstapjes en onze eerste trip was naar Sapa, een stadje in het noorden. We hebben hier een geweldige tijd beleefd en ik heb zoveel foto's gemaakt dat ik een aparte post aan deze plaats wijd. Na een bijzondere busreis met te weinig beenruimte (ze houden hier geen rekening met lange NL'ers natuurlijk), waarbij we wazige - het plenste - maar prachtige uitzichten hadden op rijstterassen; kwamen we aan in Sapa. Dit stadje is erg gericht op toeristen, dat zie je aan de vele hotels en restaurantjes, maar heeft een hele leuke sfeer. Het is de uitvalbasis voor vele trekkings door de natuur en rijstvelden. Omdat het laagseizoen is, kregen we een 5-persoonskamer voor dezelfde prijs als een 2-persoons!
De twee dagen erop hebben we een trekking gedaan. De eerste dag hebben we lekker geglibberd - het regende veel - terwijl we de mooiste uitzichten hadden op de groen-bruine rijstterassen! We hebben 5 uur gewandeld met een groep, een gids en allemaal vrouwen in traditionele kleding die meeliepen. Ik dacht dat de vrouwen bij de tour hoorden. Ze waren superaardig, met name 1 vrouw die mijn hand vasthield als het glad was, een hartje voor me maakte van planten en telkens heel lief naar me lachte, terwijl ze naast me liep. Bij de lunch echter kwam ik erachter wat het doel was van deze lieve daden. Alle vrouwen probeerden kleden en tassen te verkopen voor veel te hoge prijzen! Eerst creëren ze een soort band met je, zodat je sneller iets van ze koopt, zo jammer!
Die nacht hebben we met z'n vijven - Jacob uit Engeland, Wei Mun uit Singapore, Toby uit Duitsland en Koen en ik - geslapen in een homestay. Het was het thuis van een schattig hondengezin: papa hond, mama hond en puppy; superschattig! Nadat we in het gezelschap van alle honden in het dorp naar de rivier waren gegaan om van rots naar rots te springen; hadden we een heerlijk avondmaal met ons gastgezin. We hebben gefrituurde sprinkhanen op en kregen telkens shots toegeschoven van rijstwijn waar 30% alcohol inzit. De gastheer (die Frans kan, dus Koen kon met hem communiceren) deed zelf ook lekker mee! 's Avonds zijn we met z'n vijven gaan poolen en ik heb tot mijn grote verbazing twee keer gewonnen :)
De volgende dag was de wandeling korter maar ook leuker. We hebben gebalanceerd op de randjes van de rijstvelden, want we liepen er letterlijk doorheen! De dag ervoor hadden we ze aanschouwd, deze dag ervaarden we ze. We zijn door een bamboebos gelopen en hebben lekker gezeten bij een waterval, die op een gigantische glijbaan leek (met als enige verschil dat je er beter niet vanaf kon glijden als je leven je lief was). Deze trekking was een geweldige en gezellige ervaring!
We hadden echter nog niet genoeg van de omgeving van Sapa, dus besloten we iets te doen waar onze ouders trots op konden zijn: een berg beklimmen, en niet zomaar een berg: Mount Fansipan, de hoogste berg van Vietnam en Indochina! Dit keer waren we met een groep van zes: Paul, Carter en Harrison van de USA, Martha, een Poolse die ook in de USA woont, en wij natuurlijk! De eerste dag hebben we 1000 meter gestegen. Het was erg vermoeiend want het tempo lag er aardig in en de rusten waren steeds veel te lang, waardoor je spieren weer koud werden. Ook bestond het pad uit veel trappen met erg hoge treden, wat het extra zwaar maakte. Maar ik mag niet zeuren want het was een prachtige tocht! Eerst liepen we door de jungle, waar we op een gegeven moment van het pad af moesten omdat er een soort megabijen waren verderop. Als een gids bang is voor een bepaald beest, dan ik ook! We worstelden ons daarom een tijdje door dicht struikgewas heen. Daarna lieten we de jungle achter ons en liepen we over een graad waarvandaan we mooie uitzichten hadden. Ik heb trouwens erg veel bloemetjesfoto's gemaakt deze dag, zoals je misschien kunt zien ;). Op een hoogte van 2800 meter gingen we slapen in een hut; wat was het koud! Onze gids heeft zijn flesje met rijstwijn - of 'happy water' zoals ze het hier noemen - met ons gedeeld en dat warmde ons voor een paar minuten op. Daarna gingen we maar slapen, om 6 uur 's avonds. We sliepen met z'n allen naast elkaar in slaapzakken op een houten vlonder. Niemand heeft echt goed geslapen die nacht. Het feit dat de wekker om 3:15 stond kan daar ook aan hebben meegedragen..
We stonden zo vroeg op om de laatste 400 meter te stijgen en een prachtige zonsopgang vanaf de top van de berg te zien. Het enige probleem was dat het plensde en we niets anders zagen dan wolken! In het donker hebben we onze weg naar boven gevonden. Doorweekt en trillend van de kou stonden we bovenop de berg. Het begon licht te worden, maar ehh, waar was het oosten en de zon? We zagen alleen maar wolken! De zonsopgang was niet zichtbaar, maar we waren trots op onszelf dat we de top hadden bereikt! Martha, Harrison en Carter besloten terug te gaan met de kabelbaan (ja er is een kabelbaan en zelfs een treintje helemaal tot de top, hier in Vietnam), vanwege het slechte weer. Paul, Koen en ik zijn met de gids terug gaan lopen. Bij de berghut hadden we lunch om 7:30. We besloten het ons 'second breakfast' te noemen als echte hobbits. Om 8 uur vertrokken we en om 10 uur stonden we alweer beneden. De dag ervoor hadden we 6 uur gedaan over de tocht naar boven en deze dag stonden we binnen 2 uur al beneden! We zijn dan ook letterlijk naar beneden gerend (achter de gids aan die volgens mij graag naar huis wilde), zonder ook maar een moment stil te staan. In het moment was het wel leuk, maar daarna hadden we allemaal kniepijn.. het was dus niet erg gezond. Beneden kregen we een certificaat en een medaille als bewijs dat we op de top waren geweest ;). Terug in Sapa hebben we heerlijk warm gedoucht. Dat was de lekkerste douche in jaren, na die vrieskou van de berg getrotseerd te hebben!
Tot zover onze heerlijke tijd in Sapa.
We namen de nachtbus terug naar Hanoi en zoals jullie aan de titel al hebben kunnen zien, was dit geen pretje. Om 3:30 's nachts hebben we een busongeluk gehad. De bus is met de rechtervoorkant tegen een stilstaande vrachtwagen met tank aangereden. We hoorden een knal en zagen overal vonken totdat we uiteindelijk tot stilstand kwamen in de berm. We zijn gelijk naar buiten gerend voor het geval de bus in brand stond, maar dit was niet het geval. Koen en ik zaten voorin de bus. Ik zat aan de linkerkant en heb niks opgelopen, maar Koen zat in het midden en heeft een ruit over zich heen gekregen! Zijn gezicht zat onder het bloed en in alle chaos is hij naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb onze bagage verzameld en heb met de rest van de toeristen gewacht op de vervangbus, die ons het laatste stukje naar Hanoi zou brengen. Eerst werd Koen naar een openbaar ziekenhuis gebracht waar iemand hardhandig in zijn gezicht ging wrijven met een doek, terwijl er nog glas inzat! Koen is meteen weggelopen en heeft op zijn mobiel gezocht naar een beter ziekenhuis. Hier is hij heengebracht en zijn gezicht is hier goed verzorgd. Ik werd door de bus ook naar dit ziekenhuis gebracht om hem op te zoeken, maar net toen ik daar aankwam, reed er een taxi weg waar hij dus blijkbaar inzat! Gelukkig wisten we allebei waar ons hostel was (het was dezelfde als de week ervoor) en we hebben elkaar daar ontmoet! Eenmaal daar drong het pas echt tot me door wat er was gebeurd en dat we ook dood hadden kunnen gaan. Het was echt een shock geweest, vooral voor Koen, want zijn gezicht zit onder de wonden. Maar we zijn ook dankbaar dat we nog leven en dat het glas in ieder geval niet in Koens oog is gekomen!
Tip: vermijd nachtbussen in Vietnam, vooral degenen die van Sapa naar Hanoi of andersom rijden. Er gebeuren namelijk best vaak ongelukken met deze bussen; dit hoorden we natuurlijk pas achteraf ...
De twee dagen erop hebben we een trekking gedaan. De eerste dag hebben we lekker geglibberd - het regende veel - terwijl we de mooiste uitzichten hadden op de groen-bruine rijstterassen! We hebben 5 uur gewandeld met een groep, een gids en allemaal vrouwen in traditionele kleding die meeliepen. Ik dacht dat de vrouwen bij de tour hoorden. Ze waren superaardig, met name 1 vrouw die mijn hand vasthield als het glad was, een hartje voor me maakte van planten en telkens heel lief naar me lachte, terwijl ze naast me liep. Bij de lunch echter kwam ik erachter wat het doel was van deze lieve daden. Alle vrouwen probeerden kleden en tassen te verkopen voor veel te hoge prijzen! Eerst creëren ze een soort band met je, zodat je sneller iets van ze koopt, zo jammer!
Die nacht hebben we met z'n vijven - Jacob uit Engeland, Wei Mun uit Singapore, Toby uit Duitsland en Koen en ik - geslapen in een homestay. Het was het thuis van een schattig hondengezin: papa hond, mama hond en puppy; superschattig! Nadat we in het gezelschap van alle honden in het dorp naar de rivier waren gegaan om van rots naar rots te springen; hadden we een heerlijk avondmaal met ons gastgezin. We hebben gefrituurde sprinkhanen op en kregen telkens shots toegeschoven van rijstwijn waar 30% alcohol inzit. De gastheer (die Frans kan, dus Koen kon met hem communiceren) deed zelf ook lekker mee! 's Avonds zijn we met z'n vijven gaan poolen en ik heb tot mijn grote verbazing twee keer gewonnen :)
De volgende dag was de wandeling korter maar ook leuker. We hebben gebalanceerd op de randjes van de rijstvelden, want we liepen er letterlijk doorheen! De dag ervoor hadden we ze aanschouwd, deze dag ervaarden we ze. We zijn door een bamboebos gelopen en hebben lekker gezeten bij een waterval, die op een gigantische glijbaan leek (met als enige verschil dat je er beter niet vanaf kon glijden als je leven je lief was). Deze trekking was een geweldige en gezellige ervaring!
We hadden echter nog niet genoeg van de omgeving van Sapa, dus besloten we iets te doen waar onze ouders trots op konden zijn: een berg beklimmen, en niet zomaar een berg: Mount Fansipan, de hoogste berg van Vietnam en Indochina! Dit keer waren we met een groep van zes: Paul, Carter en Harrison van de USA, Martha, een Poolse die ook in de USA woont, en wij natuurlijk! De eerste dag hebben we 1000 meter gestegen. Het was erg vermoeiend want het tempo lag er aardig in en de rusten waren steeds veel te lang, waardoor je spieren weer koud werden. Ook bestond het pad uit veel trappen met erg hoge treden, wat het extra zwaar maakte. Maar ik mag niet zeuren want het was een prachtige tocht! Eerst liepen we door de jungle, waar we op een gegeven moment van het pad af moesten omdat er een soort megabijen waren verderop. Als een gids bang is voor een bepaald beest, dan ik ook! We worstelden ons daarom een tijdje door dicht struikgewas heen. Daarna lieten we de jungle achter ons en liepen we over een graad waarvandaan we mooie uitzichten hadden. Ik heb trouwens erg veel bloemetjesfoto's gemaakt deze dag, zoals je misschien kunt zien ;). Op een hoogte van 2800 meter gingen we slapen in een hut; wat was het koud! Onze gids heeft zijn flesje met rijstwijn - of 'happy water' zoals ze het hier noemen - met ons gedeeld en dat warmde ons voor een paar minuten op. Daarna gingen we maar slapen, om 6 uur 's avonds. We sliepen met z'n allen naast elkaar in slaapzakken op een houten vlonder. Niemand heeft echt goed geslapen die nacht. Het feit dat de wekker om 3:15 stond kan daar ook aan hebben meegedragen..
We stonden zo vroeg op om de laatste 400 meter te stijgen en een prachtige zonsopgang vanaf de top van de berg te zien. Het enige probleem was dat het plensde en we niets anders zagen dan wolken! In het donker hebben we onze weg naar boven gevonden. Doorweekt en trillend van de kou stonden we bovenop de berg. Het begon licht te worden, maar ehh, waar was het oosten en de zon? We zagen alleen maar wolken! De zonsopgang was niet zichtbaar, maar we waren trots op onszelf dat we de top hadden bereikt! Martha, Harrison en Carter besloten terug te gaan met de kabelbaan (ja er is een kabelbaan en zelfs een treintje helemaal tot de top, hier in Vietnam), vanwege het slechte weer. Paul, Koen en ik zijn met de gids terug gaan lopen. Bij de berghut hadden we lunch om 7:30. We besloten het ons 'second breakfast' te noemen als echte hobbits. Om 8 uur vertrokken we en om 10 uur stonden we alweer beneden. De dag ervoor hadden we 6 uur gedaan over de tocht naar boven en deze dag stonden we binnen 2 uur al beneden! We zijn dan ook letterlijk naar beneden gerend (achter de gids aan die volgens mij graag naar huis wilde), zonder ook maar een moment stil te staan. In het moment was het wel leuk, maar daarna hadden we allemaal kniepijn.. het was dus niet erg gezond. Beneden kregen we een certificaat en een medaille als bewijs dat we op de top waren geweest ;). Terug in Sapa hebben we heerlijk warm gedoucht. Dat was de lekkerste douche in jaren, na die vrieskou van de berg getrotseerd te hebben!
Tot zover onze heerlijke tijd in Sapa.
We namen de nachtbus terug naar Hanoi en zoals jullie aan de titel al hebben kunnen zien, was dit geen pretje. Om 3:30 's nachts hebben we een busongeluk gehad. De bus is met de rechtervoorkant tegen een stilstaande vrachtwagen met tank aangereden. We hoorden een knal en zagen overal vonken totdat we uiteindelijk tot stilstand kwamen in de berm. We zijn gelijk naar buiten gerend voor het geval de bus in brand stond, maar dit was niet het geval. Koen en ik zaten voorin de bus. Ik zat aan de linkerkant en heb niks opgelopen, maar Koen zat in het midden en heeft een ruit over zich heen gekregen! Zijn gezicht zat onder het bloed en in alle chaos is hij naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb onze bagage verzameld en heb met de rest van de toeristen gewacht op de vervangbus, die ons het laatste stukje naar Hanoi zou brengen. Eerst werd Koen naar een openbaar ziekenhuis gebracht waar iemand hardhandig in zijn gezicht ging wrijven met een doek, terwijl er nog glas inzat! Koen is meteen weggelopen en heeft op zijn mobiel gezocht naar een beter ziekenhuis. Hier is hij heengebracht en zijn gezicht is hier goed verzorgd. Ik werd door de bus ook naar dit ziekenhuis gebracht om hem op te zoeken, maar net toen ik daar aankwam, reed er een taxi weg waar hij dus blijkbaar inzat! Gelukkig wisten we allebei waar ons hostel was (het was dezelfde als de week ervoor) en we hebben elkaar daar ontmoet! Eenmaal daar drong het pas echt tot me door wat er was gebeurd en dat we ook dood hadden kunnen gaan. Het was echt een shock geweest, vooral voor Koen, want zijn gezicht zit onder de wonden. Maar we zijn ook dankbaar dat we nog leven en dat het glas in ieder geval niet in Koens oog is gekomen!
Tip: vermijd nachtbussen in Vietnam, vooral degenen die van Sapa naar Hanoi of andersom rijden. Er gebeuren namelijk best vaak ongelukken met deze bussen; dit hoorden we natuurlijk pas achteraf ...
Een reactie posten