TIME FLIES

TIME FLIES

woensdag 3 november 2021

 

 

‘Time flies’ is een soort stopwoordje van me geworden hier, maar het is waar, want ik ben inmiddels alweer over de helft van mijn avontuur met de chimpansees en de dagen vliegen voorbij.

Ik heb veel mooie en interessante dingen meegemaakt en omdat ik het al twee keer heb uitgesteld zal ik nu beginnen met jullie vertellen over de veterinaire zaken. Er is hier een vaste dierenarts, Dr. Armel, en in mijn eerste maand was er natuurlijk ook Dr. Elke uit Catalonië. Ik kon en kan alles vragen en ik mag zo veel als mogelijk meekijken als er iets gebeurt. Zo heb ik tijdens de anaesthesie van Ndem (voor bloed- en huid monsters) de intra-musculaire injectie gegeven die hem weer ‘wakker’ maakte. De chimpansees zijn niet vaak ziek gelukkig, maar ze vechten wel vrij vaak en dat resulteert in wonden. Het is fascinerend om te zien hoe snel zij helen, en dat is maar goed ook want werken met chimpansees heeft zo z’n voordelen, maar het is ook zeker uitdagend. Zo wilde Armel de vinger hechten van Massamba, omdat die helemaal opengeritst was, maar die weigerde om alleen in een kamer te gaan, gescheiden van de rest van zijn groep, om verdoofd te worden. De wond was al snel te oud om te hechten, dus onder begeleiding van antibiotica en pijnstillers moest Massamba zelf het klusje klaren van genezing. Chimpansees zijn natuurlijk erg slim en ook weleens wantrouwend zoals in dit geval (vaak door een of ander trauma). Aan de andere kant laten de meeste chimps hun wonden zien en behandelen, omdat ze weten dat wij ze willen helpen en ook omdat het hun natuurlijke gedrag is om elkaar te groomen. Ik weet het Nederlandse woord niet voor ‘grooming’, dus als je niet weet wat ermee wordt bedoeld kun je het het beste even opzoeken :)
Naast wonden was er ook een respiratoire infectie (in simpele woorden een flinke verkoudheid) bij twee groepen. Respiratoire ziektes kunnen snel een fataal verloop hebben bij chimps, meer dan bij ons, dus dat was wel even spannend; vooral toen een vrouwtje, Nyanga, een paar dagen niet meer gezien werd en weigerde te eten. Maar alles is goed gekomen.
Verder assisteer ik soms met het bekijken van mestmonsters, en ik heb al heel wat parasieten gezien onder de microscoop. Ook is er lintworm gevonden in de mest van een groep (macroscopisch te zien), dus die moest ontwormd worden. Ook help ik met het scoren van body conditions en swellings van de vrouwtjes (sexuele cyclus) voor de dagen dat Armel er niet is.
Daarnaast begin ik lesjes te krijgen in hoe een dartpistool (voor verdoven) werkt en assisteer ik met het klaarmaken van medicatie-emmers voor elke dag. Zo is er 1 chimp met hartproblemen die daar elke dag medicatie voor krijgt. Als er vaccinaties (tetanus) worden gezet ben ik er ook bij.
Echte operaties zijn er niet geweest (gelukkig voor de chimpansees) maar wie weet gebeurt er nog wat in die trant in mijn laatste twee maanden hier.

We zijn nu met drie vrijwilligers: Marta uit Spanje is erbij gekomen. Het is heel gezellig en zo hebben we ook meer tijd voor extra dingen zoals het maken van enrichment voor de chimps en Marta en ik gaan steeds vaker op fototour (wederom favoriete foto’s geselecteerd voor deze post). Ook is het fijn om meer mensen te hebben voor wanneer iemand ziek is, wat de afgelopen tijd weleens is gebeurd. Persoonlijk had ik last van een gekke huidreactie bij mn enkels gecombineerd met een flinke zwelling. Lopen was moeilijk en ik zat sowieso even in een mentaal dipje, wat ik wel had verwacht halverwege. Gelukkig kwam er een lichtpuntje om mij weer nieuwe moed te geven. Namelijk …

Mijn vader kwam langs twee weken geleden! Hij werkt in Afrika en kon deze omweg maken om mij te zien. Het was geweldig en heel bijzonder. In de twee dagen dat hij hier was heb ik hem zoveel mogelijk laten zien. Het kamp, het bos, de chimpansees en we zijn samen naar Belabo gegaan. Normaal ga ik daarheen met een motortaxi maar het had zoveel geregend dat we mee konden liften met de pick-up truck voor de boodschappen. Omringd door plantanen zaten we achterin de pick-up terwijl we midden door de jungle van Centraal Afrika reden, een geweldige ervaring. We reden over de smalle modderweg vol gaten en plassen water, door de dorpjes waar de geiten, varkens en kippen lekker vrij rondlopen en de kinderen vrolijk zwaaien en vol enthousiasme ‘tanganie’ (blank persoon) roepen. We kwamen aardig vies aan in Belabo door alle natte overhangende planten maar we waren helemaal gelukkig. In Belabo zijn we naar een retaurantje geweest, hebben we de kleine marktstraatjes ontdekt en hebben we een bezoekje gebracht aan de Sanaga, een immense rivier. Terug zijn we wel gegaan achterop de motor bij Arsene en Lucio, twee vaste motorchauffeurs met wie ik elke week naar Belabo ga. De brug over de Yong (zijtak van de Sanaga) zijn we te voet overgegaan, zowel heen als terug. Hoewel ik dit altijd al deed omdat de brug op instorten staat, is het er de laatste weken nog erger op gesteld met de brug. Je kunt het wel zien op de foto’s dat de boel elk moment uit elkaar kan vallen. De treinbrug ernaast echter is in perfecte staat, dus dat is een alternatief ;)
Al met al was het geweldig dat mijn vader er was en hij heeft me ook heel veel liefde doorgegeven (door middel van kaartjes en knuffels) van iedereen thuis. Wat voor hem heel bijzonder was, was om mij te zien met de baby chimpansee, Ndem, waar ik voor zorg. Hier heb ik het nog niet over gehad, maar daar zal ik in de volgende blogpost uitgebreid over vertellen en uitleg over geven.

Naast Ndem, zal ik de volgende keer ook vertellen over spannende situaties met de chimps in het kamp en in het bos, over het eten hier, de luxes die we hier niet hebben, et cetera. Dat was het weer!

Wat betreft de foto’s: er zitten foto’s tussen van de chimps, van bijzondere dieren in het bos (zoals een wandelende tak in de handen van Jodie en een kameleon), het leven in kamp en de dagen dat mijn vader er was met onder andere de weg naar Belabo. Veel kijkplezier ;)