Het is alweer december en dit zal waarschijnlijk mijn laatste blogpost zijn voor mijn thuiskomst in Nederland. Een goed moment om wat meer de diepte in te gaan, wat betreft de achtergrond van de chimps hier.
Sanaga Yong Chimpanzee Rescue heeft op dit moment 77 chimpansees onder haar hoede, waarvan 3 babies: Kolbi, Tamara en Ndem. Ndem is ruim een jaar oud en zo’n half jaar geleden hier gekomen. Dit is zijn verhaal: stropers hebben zijn familie gedood voor bushmeat (het vlees van chimpansees wordt voornamelijk door rijke mensen gegeten, want het is duur omdat het een bedreigde diersoort is). Ndem werd in leven gehouden, omdat babies geld opbrengen door ze als huisdier te verkopen. Vervolgens is hij in een kleine kartonnen doos gepropt, met als doel hem de grens over te smokkelen, maar de organisatie Laga heeft hier een stokje voor gestoken. Ze troffen hem aan als klein, bang, vies, gedehydrateerd beestje in de doos. Bijna alle chimps hier hebben een dergelijk verhaal. Baby Kolbi werd aangetroffen aan een ketting in een dorp als huisdier; ook hij is het slachtoffer van de bushmeat trade; in leven omdat hij een baby is. Veel zijn hier echter gekomen toen ze al volwassen waren. Bijvoorbeeld, Mungo en Utta zijn toen ze babies waren samen in een kleine kooi gestopt en er vervolgens nooit uitgehaald, waardoor ze niet door de deur heen pasten toen ze werden gered. De eerste en oudste chimpansee van Sanaga Yong is Jacky, waarvan niemand dacht dat hij na 30 jaar in een kooi nog een mooi leven kon hebben. Het is soms lastig voor te stellen dat deze horrors hebben plaatsgevonden, zeker als je Ndem ziet lachen van plezier, Kolbi in de hoogste boom ziet klimmen, Mungo een sprintje van vreugde ziet trekken en 50-jarige Jacky tevreden temidden van zijn groep ziet zitten. Iedereen die gered wordt en hier komt, wordt uiteindelijk geïntegreerd in één van de 8 groepen. Op dit moment zijn dat teenagers (rond 4 jaar oud) Tiki en Bouamir, die met open armen zijn ontvangen en een nieuw leven kunnen starten. De babies Kolbi, Tamara en Ndem hebben 24/7 intensieve zorg en aandacht nodig, en daar leveren de vrijwilligers een flinke bijdrage aan. Elke dag zijn de babies in het bos, om de hele dag te spelen, eten, groomen en slapen. Ze hebben nog veel te leren (waaronder het herkennen van gevaren, zie foto van schorpioen) en hebben bescherming nodig, maar ook zij zullen uiteindelijk hun eigen positie moeten vinden in een nieuwe groep.
Naast het bieden van een nieuw leven voor getraumatiseerde chimps, levert SYCR ook een bijdrage aan conservatie, door het creëren van bewustzijn, het ondersteunen van onderzoek en het beschermen van regenwoud. Het Mbargue bos, waarin ik me nu bevind, heeft sinds dit jaar een beschermde status gekregen die veel dieren hier zal beschermen, waaronder de wilde chimp groep die hier is, en waar ik nu meer op in zal gaan. Het is een groep van misschien 10 individuen en ze zijn vaak in de buurt van de enclosures en het kamp. Ik heb twee keer een wilde chimp gezien, beide keren een groot mannetje, de alfa of de tweede in ranking; en dat was zeer indrukwekkend. Het zien van een wilde chimpansee, een bedreigde diersoort, daar, onafhankelijk van jou, in zijn natuurlijke omgving, dat is een onvergetelijke ervaring. Tegelijkertijd was het wel spannend, vooral de tweede keer toen hij erg dichtbij was en op Jodie en mij af kwam stappen. We zijn toen rustig weggelopen en er is niets gebeurd, maar het duurde even voordat de adrenaline weer weg was uit mijn bloed.
Op de foto’s zie je de babies, maar ook volwassen chimps, klimmen/spelen/eten/groomen/relaxen/etc. Daarnaast zie je manager Jodie bij 1 van de enclosures en medevrijwilligster Marta en Vicky (liefste hond van de wereld) in het bos. Dat brengt me op het onderwerp ‘na het werk’. Om 18:00 uur is de werkdag (normaal gesproken) voorbij. Iedereen neemt dan omstebeurt een douche, in een klein huisje waarin je bekers water over jezelf heen gooit, met uitzicht op het bos (ook al is het vaak al donker) en in het gezelschap van een spin zo groot als je hand. Dan koken we samen, met een gasstel maar zonder oven en koelkast, dus we moeten creatief zijn met een beperkt aantal ingrediënten en tools. We spelen het klaar om onder andere pizza, cake, vegaburgers en popcorn te maken, en nog veel meer. Dan hebben we een gezellig diner met kaarslicht (geen lampen hier), omringd door de geluiden van het bos. Ik kan me geen betere medevrijwilligsters wensen dan Amandine en Marta, beide hele lieve meiden van mijn leeftijd, met een grote interesse voor evolutionaire antropologie. Jodie is een topmens en komt ook vaak ‘s avonds en dierenarts Armel is heel aardig en behulpzaam en is ook weleens van de partij. Vaak gaan we vroeg slapen na een vermoeiende dag werk en voordat ik in slaap val geef ik Vicky een aai over haar bol, want zij slaapt vaak naast mijn bed.
Er is nog zoveel wat ik niet heb verteld over mijn geweldige ervaring hier, maar er komt zeker meer als ik weer thuis ben.
Een reactie posten