EEN TUFJE HIER, EEN TUFJE DAAR IN SOPKONG VILLAGE
maandag 2 oktober 2017
Wij hadden het geweldige plan om vanuit Luang Prabang, via het noordoosten van Laos, naar Vietnam te reizen. We konden echter alleen in de stad een visum regelen dus hebben we onze doortocht omgetoverd tot een uitstapje naar het traditionele Laos. We gingen met de bus naar het plaatsje Nong Khiaw. Met 'de bus' doel ik op een krakkemikkige minivan waarop onze tassen werden vastgebonden. Er waren geen veiligheidsriemen aanwezig en de chauffeur reed als een idioot; hij reed onderweg gewoon een haan aan in een dorp, die hij vervolgens op de weg liet spartelen! De rit was sowieso erg bijzonder. In the middle of nowhere kwamen we langs allerlei kraampjes die allemaal hetzelfde verkochten - citroenen - waardoor we ons afvroegen hoe die mensen hier geld aan verdienen. Ook stopten we ergens bij een huis waar een vader met het geslachtsdeel van zijn zoontje zat te spelen.. Maar goed, we zijn aangekomen op onze bestemming! 's Middags om 5 uur besloten we dat we toch echt graag de zonsondergang wilden bekijken vanaf het aangeraden viewpoint. We hadden een uur en dan zou de zon achter de bergen verdwijnen. Dit uitzichtspunt was echter 470 meter hoger en er stond 1,5 uur voor de glibberige wandeling. We gingen halfrennend naar boven en 50 minuten later stonden we op de top. Koen had het nog wel sneller gekund, maar hij wachtte telkens heel lief op een uitgeputte mij. De zonsondergang was adembenemend en we hadden een 360 graden uitzicht. We waren niet alleen en zijn in het donker teruggelopen met een Amerikaanse, een Ier en twee Nederlanders. De eerste 18-jarige die we tegen zijn gekomen (een van de Nederlanders) neemt net als wij een tussenjaar en twijfelt tussen de studies Geschiedenis (Koen wil dit gaan doen) en Diergeneeskunde (wat ik wil gaan doen). Het kon bijna niet mooier! Op de terugweg door de donkere jungle zagen we een vuurvlieg - hij ging op me zitten! - en een duizendpoot ter grootte van een slang. Die kan blijkbaar pijnlijk bijten dus we liepen snel door..
Koen en ik wilden graag een keer bij een familie thuis slapen om 'het echte Laos' te ervaren. De man van het hotel wilde dit wel voor ons regelen. Met een lek bootje - ja dat heb je goed gelezen, de bestuurder moest telkens water scheppen - zijn we op weg gegaan. Dit bootje was zo smal dat je elke beweging die iemand maakte voelde! De tocht van 1,5 uur was prachtig; we zagen waterbuffels, mooie vogels, allerlei kleine bootjes met locals erin en we waren omringd door prachtig groene bergen zonder ook maar ergens bebouwing te zien. Uiteindelijk kwamen we aan in 'Sopkong Village'. Hier hebben we de nacht doorgebracht in het huis van een familie. Dit huis bestond uit 1 kamer waarin iedereen sliep en at. De wc bevond zich binnen een soort omheining waar iedereen overheen kon kijken en naast het gat van de wc stond een mand met een eend erin!
Niemand in het dorp kon Engels dus communicatie was erg lastig. Koen en ik voelden ons daardoor vreemden, die er niet thuis hoorden. Dit kwam ook omdat iedereen hier superarm is (ze hebben gelukkig wel te eten) en dan te bedenken dat wij daar rondliepen met een camera en iPhone, die we zo goed als het kon probeerden te verbergen. Het was niet perse een hele leuke ervaring, maar wel een bijzondere, die ik voor geen goud had willen missen.
Elke maaltijd bevatte 'sticky rice' en we kregen allerlei rare dingen toegestopt door onze gastheer en gastvrouw. Zittend op de grond aten we bescheiden onze maaltjes op, terwijl onze gastheer hardop zat te smakken! De gebruiken hier zijn sowieso erg anders want we waren de hele dag door omringd door gorgelende mensen die hun speeksel vervolgens uitspuugden op straat. Dit vonden we zo grappig dat ik de titel van deze post eraan heb gewijd ;).
Het was een erg klein dorpje en er waren momenten dat iedereen gewoon voor z'n huis niets zat te doen. Er zal dus vast wel veel dorpsgeroddel zijn, waardoor onze activiteiten niet verborgen zijn gebleven. Zo heeft Koen nog even gespeeld met de kinderen van het dorp, die de grootste lol beleefden aan het gooien van slippers. Daarnaast heb ik een vrouw geholpen met het dragen van een mand want de last die aan haar hoofd hing zag er zo zwaar uit! Ook heb ik meisjes met m'n knuffeltje laten spelen maar vervolgens moest ik ze teleurstellen toen ze hem van me wilden kopen.. :(
De dieren in het dorp hebben een erg fijn leven. Overal liepen honden, kippen, kuikentjes, hanen, eenden en kleine eendjes rond, zelfs af en toe in huis haha. Zoals ik al zei, het was een ervaring om nooit te vergeten. Koen en ik zijn niet ziek geworden door het eten, ook al hebben we wel allebei een beetje keelpijn; geen wonder als het hele dorp drinkt uit dezelfde vier glazen.. toen we hier achterkwamen zijn we een stuk minder gaan drinken!
Dit was mijn tweede en laatste post over Laos, op naar Vietnam!
Koen en ik wilden graag een keer bij een familie thuis slapen om 'het echte Laos' te ervaren. De man van het hotel wilde dit wel voor ons regelen. Met een lek bootje - ja dat heb je goed gelezen, de bestuurder moest telkens water scheppen - zijn we op weg gegaan. Dit bootje was zo smal dat je elke beweging die iemand maakte voelde! De tocht van 1,5 uur was prachtig; we zagen waterbuffels, mooie vogels, allerlei kleine bootjes met locals erin en we waren omringd door prachtig groene bergen zonder ook maar ergens bebouwing te zien. Uiteindelijk kwamen we aan in 'Sopkong Village'. Hier hebben we de nacht doorgebracht in het huis van een familie. Dit huis bestond uit 1 kamer waarin iedereen sliep en at. De wc bevond zich binnen een soort omheining waar iedereen overheen kon kijken en naast het gat van de wc stond een mand met een eend erin!
Niemand in het dorp kon Engels dus communicatie was erg lastig. Koen en ik voelden ons daardoor vreemden, die er niet thuis hoorden. Dit kwam ook omdat iedereen hier superarm is (ze hebben gelukkig wel te eten) en dan te bedenken dat wij daar rondliepen met een camera en iPhone, die we zo goed als het kon probeerden te verbergen. Het was niet perse een hele leuke ervaring, maar wel een bijzondere, die ik voor geen goud had willen missen.
Elke maaltijd bevatte 'sticky rice' en we kregen allerlei rare dingen toegestopt door onze gastheer en gastvrouw. Zittend op de grond aten we bescheiden onze maaltjes op, terwijl onze gastheer hardop zat te smakken! De gebruiken hier zijn sowieso erg anders want we waren de hele dag door omringd door gorgelende mensen die hun speeksel vervolgens uitspuugden op straat. Dit vonden we zo grappig dat ik de titel van deze post eraan heb gewijd ;).
Het was een erg klein dorpje en er waren momenten dat iedereen gewoon voor z'n huis niets zat te doen. Er zal dus vast wel veel dorpsgeroddel zijn, waardoor onze activiteiten niet verborgen zijn gebleven. Zo heeft Koen nog even gespeeld met de kinderen van het dorp, die de grootste lol beleefden aan het gooien van slippers. Daarnaast heb ik een vrouw geholpen met het dragen van een mand want de last die aan haar hoofd hing zag er zo zwaar uit! Ook heb ik meisjes met m'n knuffeltje laten spelen maar vervolgens moest ik ze teleurstellen toen ze hem van me wilden kopen.. :(
De dieren in het dorp hebben een erg fijn leven. Overal liepen honden, kippen, kuikentjes, hanen, eenden en kleine eendjes rond, zelfs af en toe in huis haha. Zoals ik al zei, het was een ervaring om nooit te vergeten. Koen en ik zijn niet ziek geworden door het eten, ook al hebben we wel allebei een beetje keelpijn; geen wonder als het hele dorp drinkt uit dezelfde vier glazen.. toen we hier achterkwamen zijn we een stuk minder gaan drinken!
Dit was mijn tweede en laatste post over Laos, op naar Vietnam!
Een reactie posten